Het neerkomen van een aangeschoten Boeing B-17 (Vliegend Fort) bij Hall in de novemberdagen van 1944. Vluchtnummer 303BG359BS

Ik was toendertijd ondergedoken bij de familie Dolman Turfveen ‘t Leusveld omdat mij elders de grond onder de voeten te heet was geworden.

Terugkomend in de late namiddag van een KP oefening die onder het mom van een EHBO oefening onder leiding van dr. van Willigen (schoolarts) plaats had gehad werd ik begroet met de woorden "er is een verrassing voor je". Tegenover mij in het schemerdonker stond een vrij forse man in groen

uniform. Wees op je hoede voor groene uniformen gold zeker in die tijd. Amerikaanse vliegers echter droegen ook groene uniformen, Engelse (blauw-grijze).

Het bleek de 1e luitenant Jack T.Davis te zijn (hierna voor het gemak JTD genoemd) commandant van een bommenwerper, die terugkomend van een vlucht

boven Duitsland, zijn aangeschoten vliegtuig had moeten verlaten nadat hij eerst zijn 8 of 9 bemanningsleden opdracht had gegeven er uit te springen. Daarbij was het bemanningslid Bader(waarover later meer) omgekomen.

Nu had de B 17 pech gehad want in die tijd werden ze beschermd door een van de beste lange afstandjagers uit de oorlog nl. de Mustang. Vóór die tijd en hoe zwaar bewapend ook, waren ze uiterst kwetsbaar vooral ook omdat de Amerikanen bij dag vlogen. De Engelsen die's nachts opereerden hadden alleen al ca 55000 "casualties" (verliezen) en dat is bijna 2 x zoveel als de stad Zutfen inwoners telt.

JTD, die als laatste sprong, kwam neer bij het Leusveld en ontdeed zich van zijn parachute. Wetende dat de Duitsers op zoek waren en niemand van de omstanders Engels sprak voelde hij zich als een kat in een vreemd pakhuis totdat Henne Dolman (die zich in het Engels met hem kon onderhouden) opdaagde en hem verborg in het bos.

Voorwaar een moedige daad. Wij besloten hem te verbergen in een strooberg. De Duitsers waren nog steeds aan het zoeken. Daar hebben we enkele dagen met hem doorgebracht en waarover praat je dan met een Amerikaan die bovendien niet een van de spraakzaamsten was. Voornamelijk over de Amerikaanse Burgeroorlog en de namen van de noordelijke en zuidelijke generaals Lee en Sherman zijn vaak over de tong gegaan.

Wij voorzagen JTD van eenvoudige kost,die hij, beleefd als hij was, nooit weigerde. Maar wel werd bv. roggebrood onder het stroo later terug gevonden. Hij zag er dan ook wel doorvoed uit.

Ik had inmiddels kontakt gemaakt met mijn verzetsgroep en er voor gezorgd dat hij op transport gesteld werd. En zo geschiedde. Op een late avond in het stikdonker brachten wij hem weg. Wij, dat waren Jan en Henne Dolman en ondergetekende. Om op alles voorbereid te zijn hadden wij messen bij ons gestoken. Er was een zekere spanning. JTD zei onderweg aan mij "I must relief myself" en ik verstond of begreep dat niet. Wanhopig zei hij zachtjes " I must go to the toilet".

Op de afgesproken plek stonden 2 of 3 donkere figuren. Zoals gebruikelijk was, werd geen woord gewisseld en in het donker vertrok onze Amerikaan

(en als ik me niet vergis achter op een fiets) richting Eerbeek. Mijn beste wollen trui had ik hem meegegeven en dat bleek later een nuttig gebaar.

JTD is later via de Imbosch met een groep op transport gezet om over de Rijn de Engelse linie's te bereiken (code Pegasus II ). Helaas werd de groep gevangen genomen. Een andere groep (code Pegasus I) is het wel gelukt de rivier over te steken. De trui bewees goede diensten want de winter 44/45 was koud. Na de oorlog bereikte JTD via Frankrijk Amerika en er ontstond een hartelijke briefwisseling. Amerikanen zijn gevoelige en hartelijke mensen. Zoals dat vaker gaat verflauwt zo'n briefwisseling op den duur. Totdat mij een aantal jaren geleden via het postkantoor Brummen (hulde!) een brief bereikte van de zoon van JTD . Die was evenals zijn vader luchtmachtkolonel en geplaatst in den Haag. Zijn vader zo schreef hij was door een "suddenly stroke" (beroerte) op de golfbaan overleden en had zo graag met mij willen golfen omdat we dezelfde standaard hadden.

Zijn moeder kwam ook over en haar heb ik nog een stuk van Nederland laten zien. De zoon heeft intussen de actieve dienst verlaten en heeft nu een burgerbaan in de USA.

Nu nog iets over het bemanningslid Bader die specialist was op het gebied van Radio/radar. Er was om hem plaats te kunnen geven als extra man, een zwaar machinegeweer uit de B17 gehaald en op die plaats kwam hij te zitten met zijn hoogontwikkelde apparatuur.

Helaas overleefde hij de sprong niet en commandant Jack T Davis heeft er altijd last van gehad, dat hij hem uit het vliegtuig heeft moeten duwen.

Bader werd aanvankelijk op de RK begraafplaats Brummen ter aarde besteld en later herbegraven op Margraten.

Ontdaan van alle franje is dit de ware toedracht van de gebeurtenis en sprookjes over piloten in hondenhokker komen in dit geval niet voor.

J.Bleeker